Noul kampte al langere tijd met zijn gezondheid, maar telkens gloorde er weer hoop en evenzovele keren waren er teleurstellingen. Noul heeft zich lange tijd met al zijn krachten verzet tegen zijn ziekte, maar hij heeft uiteindelijk de ongelijke strijd moeten staken. 

De belangrijke rol die Noul heeft gespeeld voor de Tennis Vereniging Bennebroek is eigenlijk altijd onderbelicht geweest. Ik wil Noul hierbij de eer geven die hij verdient. 

Een van de meest cruciale ontwikkelingen in de geschiedenis van de TVB speelt zich af in de periode 1980 tot en met 1994. Bennebroek is in die jaren nog een zelfstandige gemeente met een college van burgemeester en wethouders en een gemeenteraad. Al eind jaren zeventig wordt met de gedachte gespeeld om op de agrarische grond in het centrum van Bennebroek een multifunctionele sporthal en een tennishal te bouwen en het reeds bestaande tennispark daarheen te verhuizen. 

Het plan lijdt uiteindelijk schipbreuk in een hopeloos verdeelde gemeenteraad. Het blijft dan een paar jaar rustig tot een nieuw plan –het Centrumplan - wordt opgevat om voornoemde grond vol te bouwen met huizen. In het Rottegat moet dan een kleinere sporthal komen en het tennispark moet dan maar verplaatst worden. Waarheen is van later zorg. En het is juist die gemeentelijke opstelling die veel kwaad bloed zet bij de tennissers. Vooral als de gemeente het oog laat vallen op de zompige Oosteinderpolder in de gemeente Hillegom. Buiten Bennebroek dus. 

Dit leidt tot heftige reacties van de tennisclub. De verstandhouding tussen de gemeente en de tennisclub raakt dan ook gespannen. Het is onder deze omstandigheden dat ik eind 1987 tot voorzitter van de TVB word benoemd.

Ik ben echter van mening dat je met honing meer vliegen vangt dan met azijn, dus ik zie het als mijn taak een poging te doen om de verhoudingen te normaliseren en via die weg het best mogelijke resultaat voor de TVB te bereiken. Eind 1989 spreek ik Noul aan en vraag hem mij te willen helpen en te ontlasten door het vicevoorzitterschap van de TVB op zich te nemen. Ik prijs me tot op de dag van vandaag gelukkig dat hij volmondig ja zei. 

In de lokale politiek doen zich kort daarop belangrijke veranderingen voor. We krijgen een nieuwe burgemeester in de persoon van mevrouw Dalhuisen, de samenstelling van de gemeenteraad wijzigt en Hans Dijkstra wordt de nieuwe voorzitter van de exploitatiestichting die het tennispark beheert. Dijkstra is een gepokt en gemazeld zakenman. Hij vindt dat de verantwoordelijkheid voor de exploitatie van een tennispark hoort te liggen bij de gebruikers en niet bij een stichting met lokale overheidsbemoeienis.

Tevens blijkt dat de Provincie Noord-Holland bezwaar heeft tegen het Centrumplan en dat is een formidabele bondgenoot. En laten we eerlijk zijn, een veel sterkere tegenstander van dit onzalige plan dan onze tennisclub.

Noul en ik verdelen de taken. Mijn speerpunten zijn het voorkomen van de verplaatsing van het tennispark naar een plek buiten het dorp en het losweken van de exploitatie uit de greep van de gemeente ten einde te komen tot de privatisering van het park. Noul gaat bruggen slaan tussen de TVB, de exploitatiestichting en niet in de laatste plaats de gemeente. Want wij willen de sfeer verbeteren. 

Noul gaat voortvarend aan de slag om de partijen die dikwijls als kemphanen tegenover elkaar staan, stukje bij beetje tot elkaar te brengen. Hij voelt zich als een vis in het water en pendelt heen en weer, voornamelijk tussen burgemeester en wethouders en de leden van de gemeenteraad en gebruikt zijn informele contacten met inwoners die het er in Bennebroek toe doen. 

Naar verwachting wijst de Provincie het Centrumplan af, de gemeente gaat in beroep en Noul verdedigt in de daaropvolgende hoorzitting met steekhoudende argumenten de positie van de TVB. 

Nouls stille diplomatie en zijn masserende activiteiten gaan hun werk  doen en langzaam maar zeker kantelt de zaak onze kant op, in die zin dat de privatisering van het tennispark – en daarmee de onafhankelijkheid van de gemeente  – steeds dichterbij komt. 

Het duurt nog ruim twee jaar, maar op 13 februari 1993 ondertekenen de partijen de privatiseringsakte. Het Centrumplan blijft echter als het zwaard van Damocles boven het tennispark hangen. Maar in juli 1994 blaast de gemeente het Centrumplan af. 

Ik zal Noul tot in lengte van dagen dankbaar zijn voor zijn onmisbare steun in een beslissende fase van het bestaan van de TVB. 

Hij was mijn ‘brother in arms’ en bovenal een goede vriend. 

Hij ruste in vrede.

Bert Vermeer